Mijn gevoel afgescheiden te zijn kwam voort uit alle deuren die ik zelf dicht gooide en dichthield. Alle routes waarvan ik mezelf afsneed omdat ze teveel ‘out of the box’, te vreemd, te groots, te spannend, te ongeloofwaardig, te egoïstisch in mijn oren klonken. Omdat ze niet ‘evidence based’, tastbaar, zichtbaar, meetbaar en concreet waren, te zweverig, niet bewezen of onverklaarbaar. Of omdat niemand het deed of nooit eerder had gedaan, niet geaccepteerd werd of zou worden en ik de eerste niet durfde zijn.
Het gevoel afgescheiden te zijn kwam voort uit al die keren dat ik verzet pleegde tegen wat ik kreeg en niet wenste. Uit alle keren dat ik me verschool achter reserves en ‘ja maars’. Uit alle keren dat ik meende ergens recht op te hebben omdat ik zo hard mijn best had gedaan. Uit al die keren dat ik weigerde me open te stellen voor wie of wat er op mijn pad verscheen.
Het gevoel afgescheiden te zijn kwam voort uit al die keren dat ik me verdoofde, mijn impulsen smoorde, mijn zieleroep de pas afsneed, mijn hartekreten verbeet, mijn gevoelens negeerde en onderdrukte met mijn ratio, mijn handen in toom hield in plaats van uit te reiken, verstomde en verstijfde in plaats van het uit te schreeuwen of de benen te nemen. Al die keren stelde ik het geluk van een ander boven dat van mezelf.
Het gevoel afgescheiden te zijn kwam voort uit al die keren dat ik de omvang en grootsheid niet kon bevatten, niet begrijpen kon wat ik zag, hoorde of voelde of er nog geen woorden voor had.
Al die keren sloot ik me af, verbrak ik de verbinding, trok ik me terug, ging ik uit contact. Voelde ik me wanhopig omdat ik geen vertrouwen had terwijl ik het zo graag wilde en nodig had. Die spagaat maakte me radeloos, moedeloos, hopeloos. Ik verkeerde in alle staten maar was tot niks in staat. Omdat ik mezelf al die keren overvroeg om iets te kunnen wat ik niet kon.
Ik nam situaties voor lief, liet ze over me heen komen, nam er genoegen mee. Met de verveling, een foute timing, een ritme dat me niet paste. Ik verbleekte, werd ziek van mezelf en mijn leed omdat ik volharde in mijn eigen schaduw, steeds meer vervreemde en ontheemde.
Al die keren voelde ik me machteloos zonder het te (h)erkennen. Alles voelde zinloos en ik had geen andere voorbeelden. Omdat ik de dynamiek van moeten, willen en kunnen nog niet had ontward en mij persoonlijk verantwoordelijk stelde, de schuld op me nam voor alles. Omdat mijn kennis nog niet gerijpt was tot eigen wijsheid om uit te putten. Omdat mijn ervaringen en beleving nog onvoldoende ruimte hadden gekregen om er enige betekenis uit te kunnen destilleren.
Al die ontelbare keren moedigde ik mezelf aan om vol te houden, bezinde ik me op opgedane indrukken, doorvoelde en reflecteerde ik op wat me versterkt, ontkracht en verzacht had. Zo heb ik mijn grootse puzzel gelegd, mezelf gespiegeld en (h)erkent. Daar vond ik het lichtje in mij dat me draagt en begeleid en wist ik me eindelijk veilig en geborgen. Het sterkte mijn vertrouwen en ik leerde uitreiken en in verbinding te blijven met mijn voedingsbron, liefde. Wat prijs ik mezelf gelukkig dat ik een uitweg vond uit mijn lijden. En dat ik dit meemaken mag: MIJN LEVEN LEIDEN.
#herstel #verbinding #zingeving #stigma #conditionering #trauma #kopp #dramadriehoek #helperssyndroom #HSP #menszijn #verliesenrouw #verliesverwerking #lijden #leiden